DESEM Kİ

Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır, 
Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor, 
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini, 
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim, 
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını, 
Toprakların en bereketlisini sende surdum, 
Senden tattım yemişlerin cümlesini. 

Desem ki sen benim için, 
Hava kadar lazım, 
Ekmek kadar mübarek, 
Su gibi aziz bir şeysin; 
Nimettensin, nimettensin! 

Desem ki... 
İnan bana sevgilim inan, 
Evimde senliksin, bahçemde bahar; 
Ve soframda en eski şarap. 
Ben sende yaşıyorum, 
Sen bende hüküm sürmektesin. 
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini, 
Rüzgarlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber. 
Günlerden sonra bir gün, 
Şayet sesimi fark edemezsen, 
Rüzgarların, nehirlerin, kuşların sesinden, 
Bil ki ölmüşüm. 
Fakat yine üzülme, müsterih ol; 
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini, 
Ve neden sonra 
Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede, 
Hatırla ki mahşer günüdür Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum... 

Cahit Sıtkı Tarancı

Paylaş Facebook

Paylaş Twitter

Paylaş Google+

Paylaş LinkedIn